In het najaar van 2021 kwamen ze plots op en sinds de eerste goedkeurende vonnissen uit Limburg en Rotterdam zijn ze nu al bijna niet meer weg te denken uit de rechtspraktijk: procesafspraken in strafzaken. Het betreft een nieuwe manier om sneller te procederen in complexe – ook: financieel-economische – strafzaken. In plaats van een conflictueuze stijl van procesvoering die doorgaans veel tijd kost, zoeken officieren van justitie en advocaten naar consensus over de afdoening. Na informele gesprekken leggen zij een gezamenlijk afdoeningsvoorstel voor aan de rechtbank of het gerechtshof, die het akkoord kan goedkeuren of afwijzen. Inmiddels zien we dat procesafspraken in verschillende termen en met een verschillende vorm en inhoud in de rechtspraak verschijnen. Er worden bijvoorbeeld onderling afspraken gemaakt over de omvang van de strafzaak, de strafeis, de betaling van wederrechtelijk verkregen voordeel dan wel het afzien van het instellen van hoger beroep.

Het Wetboek van Strafrecht van 1886 kende al een verbod op dierenmishandeling. Dat verbod was echter vooral gericht op bescherming van de maatschappij en niet het dier, dieren hebben immers geen rechten, zo was de algemene opvatting. Sinds halverwege vorige eeuw is de houding ten aanzien van dierenwelzijn en daarmee de wettelijke bescherming van dieren behoorlijk ontwikkeld. In 1996 is in de toenmalige Gezondheids- en Welzijnswet Dieren (GWWD) een zorgplicht voor houders van dieren opgenomen, inmiddels opgenomen in de Wet dieren. Handhaving van de regels met betrekking tot dierenwelzijn is, mede door de komst van de dierenpolitie, behoorlijk geïntensiveerd. Zowel particulieren als professioneel dierenhouders kunnen met bestuursrechtelijke en strafrechtelijke handhaving te maken krijgen.